ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2020 - 2021

 

 

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Μήνυμα από το Πολυτεχνείο

 

    Σε λίγες ημέρες καλούμαστε να τιμήσουμε αυτούς που αγωνίστηκαν για την δημοκρατία και την ελευθερία. Τα γεγονότα της 17^ης Νοεμβρίου ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς αγώνων ενάντια στην καταπίεση του ολοκληρωτισμού, που στην Ελλάδα εκφραζόταν τότε από την Χούντα και τους συνεργάτες της. Αν και ευτυχώς οι νεκροί ήταν λίγοι, αυτοί που βασανίστηκαν υπάρχουν. Έχουμε λοιπόν χρέος να τους τιμήσουμε, στέλνοντας συγχρόνως μήνυμα αλληλεγγύης σ ’όλους τους καταπιεζόμενους λαούς, που αγωνίζονται για την ελευθερία και την δημοκρατία, ώστε ο  άνεμος της καλυτέρευσης και της δημοκρατικής φιλελεύθερης αλλαγής να πνεύσει σ ’όλο τον κόσμο.

   

  Αυτή η γιορτή είναι γιορτή όλου του λαού. Ας συνεχίσουμε λοιπόν τον αγώνα για να μην ξανάρθει ο ολοκληρωτισμός στην Ελλάδα. Εμπρός για να κρατήσουμε ότι με τόσους φοβερούς αγώνες κατακτήσαμε σ ‘ όλες τις περιόδους της ιστορίας μας (1821, 1940-41, 1946-49, Νοέμβρης 1973). Ποτέ πια καμιάς μορφή δικτατορία.

   

  Σαράντα επτά χρόνια μας χωρίζουν από τις 17 Νοεμβρίου του ‘73. Χρόνια γεμάτα από συγκλονιστικά γεγονότα, όπως: η προδοσία της Κύπρου, η κατάρρευση της Χούντας και η μεταπολίτευση, η εγκαθίδρυση της αβασίλευτης δημοκρατίας και τέλος τρεις βουλευτικές εκλογές. Γεγονότα που μέσα στην σπουδαιότητα τους δεν μπόρεσαν να αμβλύνουν την ανάμνηση εκείνου του ξεσηκωμού. Γιατί δεν ξεχνιέται το νεανικό εκείνο αίμα που χύθηκε για ό,τι έχει να παρουσιάσει το ελληνικό πνεύμα: την ελευθερία. 

 

  Ο λαός αυτός, γνώρισε πολλές περιπέτειες: ήλπισε και απογοητεύτηκε, βοήθησε και προδόθηκε, ξεσηκώθηκε και εγκαταλείφτηκε μα ποτέ δεν κάμφθηκε. Αντιμετώπισε τον εχθρό αντρίκια, όποιος και να είναι αυτός: Τούρκος, φασίστας, Έλληνας δικτάτορας…Νίκησε και νικήθηκε, δεν έχει σημασία, πάντα πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις.

 

Φέτος κάναμε ένα διαδικτυακό αφιέρωμα λόγω της πανδημίας στο  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ανακαλώντας στη μνήμη μας τα γεγονότα, τιμώντας τους νεκρούς, αφουγκραζόμενοι τα μηνύματα της θυσίας τους!!! 

 

Κωνσταντίνος Πρίμπας

Τμήμα:Β3 

 

Η Γιορτή της 28ης Οκτωβρίου 2014

 

 

Η γιoρτή του Σχολείου μας για την  επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της εκκλησίας Αγίου Γεωργίου, στις 27 Οκτωβρίου. Μετά από τη συγκέντρωση καθηγητών και μαθητών η γιορτή άρχισε με τον ορισμό των σημαιοφόρων και των παραστατών για τη μαθητική παρέλαση. Έπειτα , έγινε η απονομή των αριστείων και των βραβείων στα παιδιά που αρίστευσαν και πρώτευσαν στο τμήμα τους την προηγούμενη σχολική χρονιά από την Διευθύντρια του σχολείου μας κ.Πάσχαρη, από τον Υποδιευθυντή κ. Δημητρόπουλο και από τους καθηγητές μας. Ακολούθησαν επετειακά κείμενα και βίντεο, καθώς και απαγγελίες ποιημάτων από τους μαθητές. Τη γιορτή επιμελήθηκαν οι καθηγήτριες κ.Παπαϊωάννου Χάιδω και κ.Πεγκλή Αικατερίνη. Επίσης ακούστηκαν επετειακά τραγούδια από τη χορωδία και την ορχήστρα του σχολείου μας υπό την διεύθυνση της κ. Γιόλας Βουτσινά. Στο τέλος της γιορτής, μετά τον Εθνικό Ύμνο, ο πατέρας Χρύσανθος προσέφερε ένα κέρασμα στους μαθητές και τους καθηγητές του σχολείου μας

 

Τριανταφυλλίδου Δήμητρα

Παπαζήση Έφη

 

 

 

 

 

 

Γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο ...

 

 

 

 

Η μαθήτρια του Α1, Αρούση Σόνια - Αγάπη γράφει για τη γιορτή του Πολυτεχνείου ...

 

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς γιορτάζουμε ορισμένα γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εθνική μας ζωή. Ένα από αυτά είναι και η επέτειος του Πολυταχνείου, στις 17 νοέμβρη, για να τιμήσουμε του θαρραλέους αυτούς φοιτητές, που έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία. 

Φέτος τη γιορτή και τη θεατρική παράσταση ανέλαβε η Γ Γυμνασίου σε συνεργασία με τα παιδιά της Α Γυμνασίου. Η ιδέα ήταν της φιλολόγου μας, κας Φρυγανά, η οποία μας πρότεινε να ανεβάσουμε ένα έργο σχετικό με την εξέγερση των φοιτητών. Έτσι στρωθήκαμε όλοι στη δουλειά με ενθουσιασμό.

Η οργάνωση της παράστασης ήταν δύσκολη και κουραστική, αλλά άξιζε τον κόπο. Κατάλαβαμε ότι έπρεπε να συνεργαστούμε μεταξύ μας, να είμαστε μέλη μιας ομάδας χωρίς διαφωνίες και εγωισμούς. Χωριστήκαμε σε ομάδες και κάθε μια ανέλαβε ορισμένα καθήκοντα. Άλλοι ασχολήθηκαν με την κατασκευή των σκηνικών, άλλοι με τη μουσική και άλλοι με κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες. Όλα τα παιδιά ήμασταν πρωταγωνιστές το καθένα με το δικό του τρόπο. Κάποιοι συμμετείχαν στη χορωδία, κάποιοι άλλοι απάγγελναν ποιήματα και αφηγούνταν ιστορίες και οι υπόλοιποι συμμετείχαν στο θεατρικό κομμάτι.Το συντονισμό των ομάδων ανέλαβε η καθηγήτριά μας, όπως και τη σκηνοθεσία του έργου με τη βοήθεια της καθηγήτριας της Μουσικής κας Βουτσινά και του καθηγητή της Πληροφορικής, κου Ζαμάνη.

Κατά την προετοιμασία της παράστασης έπρεπε να παρακολουθούμε τα μαθήματά μας κανονικά και να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις τους. Αυτό μας δυσκόλευε και μας προκαλούσε άγχος.Από την άλλη μεριά η καθηγήτριά μας μας είχε προειδοποιήσει για τυχόν ελλείψεις ή ατυχίες της στιγμής και ήμασταν προετοιμασμένοι ψυχολογικά.

Έτσι την ώρα της παράστασης παρά τις μικρές ατέλειες, όλα λειτούργησαν άψογα. Παρά την αγωνία μας, όταν ανεβήκαμε στη σκηνή αποδώσαμε τους ρόλους μας φυσικά, με ένταση και πάθος, όπως ταίριαζε στην περίσταση. Οι εναλλαγές των μαθητών που συμμετείχαν στην παράσταση γίνονταν με τέτοιο τρόπο, ώστε οι θεατές να παρακολουθούν ευχάριστα και να μην κουράζονται. 

Τα θεά χειροκροτήματα του κοινού μάς αντάμειψαν και μας έκαναν να αισθανθούμε περήφανοι για το αποτέλεσμα. Βέβαια δεν ήταν και πολύ ευχάριστο να διακόπτουν τη ροή του έργου με συνεχή χειροκροτήματα.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε, αλλά και μου προκάλεσε θλίψη η ομιλία της κας Παναγιώτου που μας άνοιξε την καρδιά της και μας περιέγραψε τις τραγικές καταστάσεις που έζησε εκείνη την περίοδο, στο νησί της την Κύπρο.

Πιστεύω ότι όλοι όσοι συμμετείχαμε στην παράσταση καταφέραμε να μεταδώσουμε το μήνυμα για την ελευθερία και τη δημοκρατία και αποδείξαμε ότι είμαστε ικανοί να αναλαμβάνουμε τέτοιες ευθύνες και να δουλεύουμε ομαδικά. Προσωπικά αισθάνομαι πολύ περήφανη που συμμετείχα κι εγώ με το δικό ρόλο στην παράσταση !!

 

Οι μαθητές του Γ2, Κωστάλας Μάρκελλος και Κατερίνα Σκανδάλη αντίστοιχα κάνουν τη δική τους αποτίμηση για αυτή τη γιορτή ...

 

Μια πρωτότυπη γιορτή που συνδύαζε το λόγο, την κίνηση και τη μουσική. Βασισμένη στην άμεση και προσωπική συμμετοχή των μαθητών κέντρισε το ενδιαφέρον των θεατών. Αποτέλεσε ουσιαστικά ένα πραγματικό μάθημα ζωής μέσα από το οποίο ανακαλύψαμε νέες πτυχές του ανθρώπου καθώς και την ακατανίκητη δύναμη του ενωμένου λαού. Πιστεύω πως τιμήσαμε με τον καλύτερο τρόπο αυτούς τους ήρωες που ύψωσαν το ανάστημά τους στον τύραννο. Γενικά μέσα από την προετοιμασία της γιορτής συνεργαστήκαμε, γνωριστήκαμε καλύτερα, δοκιμαστήκαμε και τέλος αναδείξαμε επί σκηνής την εργασία μας με το αναμενόμενο αποτέλεσμα και την απήχησή της. Μπορεί να συναντήσαμε πολλές δυσκολίες, πολλά εμπόδια, αλλά καταφέραμε και τα ξεπεράσαμε μέσα από την εύρεση εναλλακτικών λύσεων. Τέλος ευχαριστήθηκα με την παρουσίαση της γιορτής και με τα χειροκροτήματα του κοινού, καθώς ένιωσα μέσα μου πως οι κόποι μας ανταμείφθηκαν με τον έπαινο των θεατών, τη σπουδαιότερη αμοιβή για μια εκδήλωση.

Μ. Κ

 

Προσωπικά πιστεύω ότι η γιορτή ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες και συγκίνησε το κοινό. Στην αρχή, επειδή δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε καμιά πρόβα στην αίθουσα της εκκλησίας αγχώθηκα ότι δε θα καταφέρναμε να βρούμε τη θέση μας και τη σειρά μας. Όταν όμως ξεκινήσαμε και . είδα πόσο όμορφα κυλούσε, ηρέμησα όσο για το θέμα του Υπολογιστή - που δε λειτούργησε -. πιστεύω ότι δεν επηρέασε καθόλου το σύνολο και ότι ήταν τόσο "δυνατές" οι ερμηνείες που ο κόσμος δεν είχε ανάγκη την εικόνα. Τέλος θεωρώ ότι η ομιλία της κας Παναγιώτου ήταν πολύ συγκινητική, επειδή τα λόγια έβγαιναν από μέσα της και άγγιξε το κοινό. 

Είμαι πολύ χαρούμενη συμμετείχα σε αυτή την εξαιρετική γιορτή, ευχαριστώ πολύ την κα Φρυγανά για την εμπιστοσύνη και τη βοήθειά της και ελπίζω να ξανασυνεργαστούμε για ακόμα καλύτερα πράγματα !!!

 

Κ. Σ

 

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στο αχολείο μας με το συγγραφέα κο ΚΩΣΤΗ ΧΑΤΖΗΦΩΤΕΙΝΟ

 

 

 

 

 

Τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014 στη Βιβλιοθήκη του σχολείου μας, του 1ου Γυμνασίου Χαλανδρίου, ο κος Κωστής Χατζηφωτεινός, συγγραφέας μεταξύ άλλων και του αγαπημένου μας «Νισάφι πια», μίλησε στους μαθητές της Γ τάξης για το ρατσισμό, τα στερεότυπα, τη διαφορετικότητα και τη στάση μας προς τον «άλλον». Τα παιδιά ευαισθητοποιήθηκαν και ακολούθησε ένας γόνιμος διάλογος. Ήταν ένα όμορφο και εποικοδομητικό πρωινό.  Ακολουθεί η ομιλία του συγγραφέα, που έδωσε και το έναυσμα για τη συζήτηση, φωτογραφίες ,καθώς και κάποιες απόψεις των μαθητών για την εκδήλωση .

 

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΙΛΙΑΣ

 

 

  Είμαι ευτυχής, θέλω πριν ξεκινήσω να πω, που επισκέπτομαι για δεύτερη φορά το σχολείο που χτίστηκε χάρη στη δωρεά της Σεβαστής Καλλισπέρη, και οφείλω γι 'αυτό να ευχαριστήσω τους καθηγητές σας για την πρόσκλησή τους. 

   Η χώρα μας, όπως σας είναι γνωστό, έχει μια μακραίωνη ιστορία που την κοσμούν πολλά και θαυμαστά κεφάλαια, με κορυφαία σίγουρα εκείνα που αναφέρονται στη λαμπρή περίοδο της αρχαίας Ελλάδας, με τον ασύγκριτο πολιτισμό, την εκπληκτική άνθιση των Γραμμάτων και των Τεχνών και την πρόοδο όλων των επιστημών. Ζηλευτές πνευματικές κατακτήσεις που προκαλούν και σήμερα τον παγκόσμιο θαυμασμό και την δική μας υπερηφάνεια, που θα την έχετε κι εσείς, φαντάζομαι, και θα έχετε ακούσει, σίγουρα, πολλούς γύρω σας να υπερηφανεύονται για τους αρχαίους μας προγόνους. Η υπερηφάνεια αυτή είναι σημαντικός παράγοντας προόδου όταν μας οδηγεί στο να θέλουμε να τους μοιάσουμε και να δημιουργήσουμε κι εμείς ανάλογο πολιτισμό στις μέρες μας. Μπορεί όμως και να μας εκθέσει, όταν είναι μια κούφια προγονολατρία χωρίς αντίκρισμα σ 'αυτό που είμαστε εμείς σήμερα. Και το συναντούμε συχνά αυτό, δυστυχώς. Ένα σχετικό ποίημα λέει:

 

                    Των αρχαίων, αλλά μόνο των σοφών,

                    κατ 'ευθείαν απόγονοι οι σύγχρονοι Έλληνες

                    νοιώθουμε υπερήφανοι που όλοι στον κόσμο για κείνους μιλούν.

                    Και τι που δεν τους διαβάσαμε ακόμη;

                    Ως φυσικοί κληρονόμοι, σε μας καταλήγει

                    (Κι ας είμαστε λίγοι)

                    ο παγκόσμιος θαυμασμός!

 

   Έτσι νομίζουν, πράγματι, αυτοί προς τους οποίους κάνει την κριτική του ο ποιητής. Και δεν είναι λίγοι, δυστυχώς. Η υπερηφάνεια σ 'αυτή την περίπτωση δεν είναι παρά « ένα πουκάμισο αδειανό » που λέει και ο Σεφέρης.

   Οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν στο Δωδεκάθεο, βέβαια, αλλά ήθελα, παρόλα αυτά, να σταθώ σε ένα από τα προσωνύμια του Δία. Το Ξένιος. Ξένιος Ζευς. Εκείνος που προστάτευε τους ξένους, δηλαδή. Ανάλογα ήταν και τα αισθήματα των πιστών. Ο ξένος που κατέφευγε σ 'ένα τόπο, με ειρηνικούς σκοπούς, φυσικά, ήταν ιερό πρόσωπο που έπρεπε να το βοηθήσουν και να του συμπαρασταθούν.

   Στην πόλη Καμάρα της Ανατολικής Κρήτης, την περίοδο του λαμπρού επίσης Μινωικού πολιτισμού, ζούσε ένα ζευγάρι απλών ανθρώπων, ο Απελλάς και η Ρόδα. Από το ρόδο, το τριαντάφυλλο, δηλαδή, το όνομα της γυναίκας. Η ύπαρξή τους έγινε γνωστή σ 'εμάς από . Το επίγραμμα που βρέθηκε Πάνω στην επιτύμβια στήλη του τάφου τους Ακούστε ΤΟ σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση, για να μην σας δυσκολέψω με τα αρχαία ελληνικά:

 

                                          Ο Απελλάς του Πάτρωνος

                                          και η Ρόδα, η σύζυγός του,

                                          κάτω απ 'αυτήν εδώ τη γη κοιμούνται.

                                          Καλή μαζί τους στάθηκε η ζωή

                                          κι υπήρξαν καταδεχτικοί

                                          μ 'όλους τους συμπολίτες

                                          κι αγαπητοί από τους ξένους.

                                          Χαίρε Καμάρα πόλη μας

                                          παντοτινά να ευημερείς

                                          για να χαιρόμαστε κι εμείς,

                                          αν χαίρονται και οι πεθαμένοι ...

 

   Αυτά είχαν πει να γράψουν στον τάφο τους ο Απελλάς και η Ρόδα. Και ποιες ήταν οι αρετές τους, που τις είχαν σε μεγάλη υπόληψη, και ήθελαν μ 'αυτές να τους θυμούνται οι συμπατριώτες τους; Το ότι «υπήρξαν καταδεχτικοί με όλους τους συμπολίτες τους και αγαπητοί από τους ξένους. »

   Τις αξίες αυτές μας τις διδάσκει και ο χριστιανισμός με εκείνα τα αξεπέραστα «Αγαπάτε αλλήλους» και «Αγαπάτε τους εχθρούς ημών» του Χριστού, που είναι όμως άπιαστο όνειρο ακόμη. Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από ανθρωποκτόνους πολέμους, που συνεχίζονται και σήμερα, δυστυχώς.

   Αλλά και εμείς έχουμε μελανές σελίδες στην ιστορία μας, που εγώ τουλάχιστον, που είμαι οπαδός της ρήσης του Διονυσίου Σολωμού που λέει πως «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό, τι είναι αληθές» δεν συνηθίζω να κρύβω. Εννοώ τις διχόνοιες, τους εμφυλίους πολέμους και τις δικτατορίες που έχει περάσει η πολύπαθη χώρα μας. Με ιδιαίτερη προσοχή και χωρίς πάθος οφείλουμε να στεκόμαστε σ 'αυτά τα γεγονότα και να τα μελετούμε με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα και αντικειμενικότητα με σκοπό να διδαχθούμε από τα λάθη των προηγούμενων και να μην τα αφήσουμε να συμβούν και επί των ημερών μας, και επί των δικών σας ημερών. Αυτό σημαίνει αγαπώ την πατρίδα μου και θέλω το καλό της. Αγαπώ την πατρίδα μου, όμως, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση μισώ την πατρίδα του άλλου.

   Εδώ θέλω να σας διηγηθώ την προσωπική μου ιστορία. Έχω μικρασιατική καταγωγή. Ο παππούς μου, ένας ήσυχος νοικοκύρης που κοίταζε τη δουλειά του και δεν πείραξε κανέναν ποτέ του, αναγκάστηκε ξαφνικά να πάρει την οικογένειά του, να εγκαταλείψει άρον άρον τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, και να βγει στον απάνθρωπο δρόμο της προσφυγιάς αφήνοντας πίσω το σπίτι του με όλα του τα υπάρχοντα και την αγροτική του περιουσία. Στη Μικρασιατική Καταστροφή, όπως ονομάστηκαν αργότερα τα δραματικά γεγονότα του 1922, έγινε αυτό. Δώδεκα χρονών ήταν ο πατέρας μου τότε. Περιπλανήθηκαν από νησί σε νησί στις Κυκλάδες προσπαθώντας να βρουν ένα φιλόξενο τόπο να μείνουν, αλλά δεν ήταν εύκολο και για την Ελλάδα τότε, που δέχθηκε ένα τεράστιο κύμα ενάμιση εκατομμυρίου προσφύγων από την Μικρά Ασία, πέθανε και η γιαγιά μου στην Ίο, κάνοντας ακόμη πιο τραγική την κατάσταση του παππού μου, που έπρεπε να φροντίσει μόνος τα έξι παιδιά του και να τους βρει τροφή και στέγη, τα κατάφερε κάποτε, όμως, για να μην σας λέω πολλά, και ξαναρίζωσε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, όπου και γεννήθηκα εγώ.

   Μεγάλωσα με τις ιστορίες της χαμένης μας πατρίδας, που ήταν για μένα κάτι σαν τον χαμένο παράδεισο των ανθρώπων, έκανα την δική μου οικογένεια στη συνέχεια, και κάποια στιγμή αποφάσισα να επισκεφθώ τη Μικρά Ασία για να γνωρίσω τα θρυλικά για μένα μέρη στα οποία ζούσαν και μεγαλουργούσαν οι πρόγονοί μου. Με επιφυλάξεις και δισταγμούς, πρέπει να ομολογήσω, αφού οι άνθρωποι που θα συναντούσα εκεί ήταν αυτοί που μας νίκησαν στον πόλεμο, οι εχθροί μας, δηλαδή, στα χέρια των οποίων βρισκόταν, εκτός των άλλων, και το σπίτι του πατέρα μου. Οι εμπειρίες μου ήταν τέτοιες όμως, που με έκαναν να επανεξετάσω πολλά πράγματα από τότε. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού του πατέρα μου είναι φίλος μου σήμερα, που με παίρνει στο τηλέφωνο και μου παραπονιέται πως τον ξέχασα, αν καθυστερήσω να πάω και να μείνω στο σπίτι του πατέρα μου, όπως το λέει κι αυτός. Μια πανέμορφη πανσιόν που τη λένε Μέδουσα είναι αυτό το σπίτι τώρα. Με μια δίγλωσση πινακίδα που πληροφορεί τους επισκέπτες του πως βρίσκονται στο σπίτι της Ελληνοτουρκικής Φιλίας, με ένα μικρό μουσείο ενθυμημάτων σε ένα του δωμάτιο, στην κεντρικότερη θέση του οποίου βρίσκεται η φωτογραφία της οικογένειάς μου, και με ένα μεγάλο και καλοφροντισμένο κήπο ολόγυρα, στον οποίο διοργανώνουμε εξαιρετικές μουσικές και λογοτεχνικές βραδιές όποτε πάω. Την πανσιόν αυτή την έχει επισκεφθεί και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και έδωσε τις ευχές του στον ιδιοκτήτη του γι 'αυτά που κάνει για την ειρηνική συνύπαρξη και την αγάπη των ανθρώπων.

   Στον Μικρασιατικό Γέροντα, όπως έλεγαν οι δικοί μου το χωριό τους, ή στο Didim , όπως λένε τη σημερινή πόλη των 26.000 κατοίκων οι Τούρκοι, ονομασία που προέρχεται από την ελληνική λέξη δίδυμα, λόγω του εντυπωσιακού μνημείου του Διδυμαίου Απόλλωνα που δεσπόζει στην περιοχή, εγώ είμαι επίτιμος δημότης σήμερα, έπειτα από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης. Και δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός πως είμαι επίτιμος δημότης εκεί απ 'όπου έφυγε κυνηγημένος ο πατέρας μου. Χρειάζεται όμως να ανοίξουν περισσότερο τα μυαλά των ανθρώπων για να συμβαίνουν αυτά. Ο ίδιος δήμαρχος ανακαίνισε και την μικρή εκκλησία της αγίας Σοφίας, που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Πρόσφυγας κι εκείνος στο Ντιντίμ, ξέρει πως νιώθουμε οι Έλληνες όταν πηγαίνουμε εκεί, και αποφάσισε να την φτιάξει, για να μας ευχαριστήσει και να μας τιμήσει, όπως μου είπε .

   Για όλα αυτά τα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν από τότε στη ζωή μου, μου διεύρυναν τους ορίζοντές της και μου την έκαναν πλουσιότερη, έγραψα αργότερα το βιβλίο ΝΙΣΑΦΙ ΠΙΑ που αφιέρωσα στην ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων. Δεν είναι της ώρας όμως να πω περισσότερα γι 'αυτό , τα πρόσωπα που περιγράφω και τον θετικό τους ρόλο στη διαμόρφωση των σημερινών μου απόψεων. Με μια αρνητική εμπειρία θα τελειώσω, αντίθετα. Ένα περιστατικό που συνέβη σ 'εμένα και σε ένα Τουρκοκρητικό φίλο που με συνόδευε σε ένα ταξίδι μου στη Σμύρνη.

   Τουρκοκρητικούς λέμε τους μουσουλμάνους Κρητικούς που έφυγαν αναγκαστικά από την Κρήτη και εγκαταστάθηκαν στην Τουρκία ύστερα από τη συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών που εφαρμόστηκε μετά το 1922. «Μιλούν θαυμάσια ελληνικά κι έχουν μεγάλη νοσταλγία για το νησί τους» όπως γράφει στο ημερολόγιό του και ο Γιώργος Σεφέρης . Το ίδιο και ο δεύτερης γενιάς Τουρκοκρητικός φίλος μου με τον οποίο πήγα στη Σμύρνη για ένα μαγαζί παραδοσιακών μουσικών οργάνων που ενδιαφερόμουν εγώ. Χαθήκαμε όμως μέσα στα στενά της πολύβουης πόλης και δεν μπορούσαμε να το βρούμε μέχρι που συνάντησε κάποιον γνωστό του ο φίλος μου, ο οποίος και προθυμοποιήθηκε όχι μόνο να μας δείξει πώς να πάμε, αλλά και να μας πάει ο ίδιος στο μαγαζί που ψάχναμε. Είχε, όμως, την ατυχή, όπως αποδείχθηκε, έμπνευση να με συστήσει στο δρόμο στον γνωστό του ο φίλος μου, και άλλαξαν δραματικά τα πράγματα και η φιλική διάθεση του συνοδού μας. Αρνήθηκε το χέρι που του είχα απλώσει, και έφυγε φανερά ενοχλημένος λέγοντας διάφορα, ίσως και βρισιές, που δεν καταλάβαινα. Θιγμένος ο φίλος μου από την αγενή συμπεριφορά του γνωστού του, τον πήρε από πίσω και τον σταμάτησε πιο πέρα ζητώντας να του εξηγήσει τη στάση του. Φανερά στενοχωρημένος επέστρεψε σε μένα. Από ένα χωριό που είχαν κάψει οι Έλληνες στρατιώτες, του είπε πως ήταν, πως δεν είχαν σεβαστεί ούτε τους άμαχους γέρους του χωριού και τους σκότωσαν όλους, ανάμεσα στους οποίους και την ανήμπορη γιαγιά του, που ήταν η καλύτερη γυναίκα του κόσμου ...

   Αυτός ήταν ο λόγος που αρνήθηκε να μου δώσει το χέρι του και να με εξυπηρετήσει, όταν άκουσε πως είμαι Έλληνας.

   Μ 'αυτό το περιστατικό επέλεξα να τελειώσω και να ζητήσω την γνώμη σας για το δίκιο ή το άδικο, το δικαιολογημένο ή το αδικαιολόγητο αυτής της συμπεριφοράς.

 

 

 

 

Κάποιες σκέψεις μαθητών μας:

 

• ... Η συζήτηση που αναπτύχθηκε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και με έβαλε σε σκέψεις. Το νόημα όσων είχε να μας πει αναφερόμενος στο θέμα του ρατσισμού ήταν σαφές: Να μην κάνουμε γενικεύσεις, δηλ να μη χαρακτηρίζουμε έναν ολόκληρο λαό (στη συγκεκριμένη περίπτωση) για τις πράξεις ενός μέρους του.

               Ηταν ένα βιωματικό Μάθημα  Από το οποίο πιστεύω πως έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου πολύ περισσότερα από όσα ακούσαμε την ώρα του μαθήματος της Γλώσσας. Θα ήθελα να βρω κάποτε την ευκαιρία να ξανασυναντήσω τον κ. Χατζηφωτεινό γιατί πιστεύω πως με την αμεσότητα και το πλήθος γνώσεων που κατέχει μπορεί να μας καθοδηγήσει και να προικίσει την προσωπικότητά μας με θετική ενέργεια και αγαθό

 Εργίνα Ναϊδου, Γ1

 

• ... Χάρηκα πολύ που μας επισκέφτηκε και μοιράστηκε μαζί μας μια τόσο προσωπική εμπειρία ...

Κων / νος Αποστολίδης, Γ1    

 

• ... Η ομιλία αυτή πέτυχε το στόχο της και μας έκανε να σκεφτούμε πέρα ​​από τα συνηθισμένα και να διαμορφώσουμε μια προσωπική άποψη για κάποια θέματα, χωρίς να επηρεαζόμαστε από τους γύρω μας ...  

Αναστασία Παπαδοπούλου, Γ1 

 

•  ... Μας μίλησε για τον εθνικό ρατσισμό, ένα θέμα που δεν απασχόλησε μόνο εμάς στο μάθημα τον τελευταίο καιρό αλλά και όλη τη χώρα μας εδώ και αιώνες ... Ο κ. Χατζηφωτεινός μας εξήγησε πως δεν πρέπει να κατηγορούμε ολόκληρους λαούς και έθνη για τις πράξεις ελάχιστων ανθρώπων. Έτσι, μιλώντας μας για το λάθος της γενίκευσης μας έβαλε σε προβληματισμό και σκέψεις, όπως: Είναι σωστό να αισθανόμαστε πλεονεκτικά απέναντι σε άλλους λαούς;

Άγγελος Μάνης, Γ1      

 

•  ... Μας άφησε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και να εκφραστούμε ελεύθερα ...

Ηρώ Δημαλέξη, Γ1                          

 

• ... Η συνάντηση και συζήτηση με τον κ. Χατζηφωτεινό με ταξίδεψε σε σκέψεις και συναισθήματα που δεν είχα ξανααισθανθεί ποτέ ...

Αντώνης Παϊλας, Γ1 

 

• ... Συζητήσαμε μ 'αυτόν τον πολύ ζεστό κι ευγενικό κύριο ποια είναι τα αίτια που οδηγούν στο ρατσισμό, δηλ. τη γενίκευση και συμφωνήσαμε ότι πρέπει να καταβάλουμε προσπάθεια να κάνουμε την υπέρβασή μας για να τελειώνει πια αυτό κάποτε.

                    Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά με συγκίνησε με τα λόγια του. Ένιωσα πιο δυνατή όταν τέλειωσε αυτή η εκδήλωση ...

Στέλλα Πετρίδη, Γ1 

 

• ... Αυτό που ωφέλησε σ 'αυτή τη συζήτηση με τον κ. Χατζηφωτεινό είναι ότι καταφέραμε οι μαθητές να ανοίξουμε το μυαλό μας και να βγάλουμε από μέσα αυτή την κακή συνήθεια που έχουμε όλοι οι άνθρωποι να θεωρούμε συνένοχους σε ένα έγκλημα ή σε μια απρεπή πράξη όλο το σύνολο παρόλο που το πρόβλημα μπορεί να έχει δημιουργηθεί από ένα μόνο άτομο ...

Φίλιππος Λουκιανός, Γ1 

 

• ... Λίγο πριν φύγει μας ανέφερε την ιστορία του Έλληνα στρατιώτη που σκότωσε μια έγκυο Τουρκάλα και περιφερόταν με το νεκρό έμβρυο σαν λάβαρο. Ήταν η στιγμή που ένοιωσα ντροπή για τη χώρα μου και αναρωτήθηκα για το τι άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας ...

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γ1 

 

• .... Πριν λίγες μέρες ζήσαμε στο σχολείο μια όμορφη εμπειρία. Ήταν 15 Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα. Το ρολόι έδειχνε 9.05. Μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά της Γ 'τάξης στη Βιβλθιοθήκη. Καθήσαμε και παρατηρήσαμε έναν κύριο που στεκόταν πίσω από την έδρα, έτοιμος να μας μιλήσει. Πρόσωπο γεμάτο καλοσύνη και κατανόηση. Έμοιαζε να έχει γνώσεις και βιώματα πολλά ...

               Με τη συζήτηση μας έλουσε μια πλημμύρα πρωτόγνωρων συναισθημάτων. Η 15η Δεκεμβρίου της φετινής χρονιάς ξέρουμε ότι θα μας μείνει αξέχαστη ...

Ιωάννα Πινακούλα, Γ1 

 

• ... Εγώ προσωπικά, αφού τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά, νοιώθω τυχερός που είμαι σ 'αυτό το σχολείο με όλους αυτούς τους καταπληκτικούς καθηγητές, που με διάφορες πρωτοβουλίες τους μέρα με τη μέρα μας συναρπάζουν κι εύχομαι να συνεχίσουν ...

Αλέξανδρος Παπαζήσης, Γ1 

 

 

 

Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ

 

Στις 22 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε η Χριστουγεννιάτικη Γιορτή του σχολείου μας στην αίθουσα του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου.Αρχικά η χορωδία του σχολείου τραγούδησε κάποια χριστουγεννιάτικα τραγούδια.Στη συνέχεια με την επιμέλεια της κυρίας Βουτσινά παρουσιάστηκε ένα χριστουγεννιάτικο θεατρικό έργο με τη συμμετοχή μερικών μαθητών του σχολείου μας . Τέλος, μαθητές της Α ΚΑΙ Β τάξης τραγούδησαν με τη βοήθεια των καθηγητριών Χ.Παπαιωάννου, Π.Μαρτάκη και Ε.Χατζή, γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια.Η ατμόσφαιρα ήταν γιορταστική και πολύ χαρούμενη !!

 

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!!!!!!!!!!!!  

 

ΜΑΡΙΑ ΚΟΣΙΩΡΗ ΚΑΙ ΜΠΑΛΤΣΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ, Β1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                      ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 

 

   

 

 

                                                                                ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 17ης ΝΟΕΜΒΡΗ 2015